Başkalarının Doğruları, Bizim Prangalarımız

Toplumun görünmeyen kuralları vardır.
Nerede doğduğun, hangi aileden geldiğin, kaç yaşında evlendiğin, nasıl bir mesleğin olduğu ya da çocuk yapıp yapmadığın…
Bunların her biri toplumun gözünde bir “başarı” ya da “başarısızlık” ölçütüne dönüşür.

Ama asıl mesele şu:
Bu “doğrular” gerçekten senin mi? Yoksa başkalarının sana giydirdiği bir elbise mi?

Toplumun Beklentileri Kimin İçin?

Toplumsal normlar, bir topluluğun düzenini sağlamak için oluşturulur; ancak bu normlar zamanla sorgulanmadan kabul edilen doğrulara dönüşür.
Kadınsan “anne olmalısın”,
Erkeksen “geçim derdini tek başına sırtlamalısın”,
Gençsen “uslu olmalı”,
Yaşlıysan “köşene çekilmelisin”…

Bu kalıplar içinde insanlar bireyselliklerini kaybeder. Kendi isteklerini bastırır. Mutluluğunu erteler.

Doğru Olan mı, Dayatılan mı?

Başkalarının doğruları çoğu zaman senin gerçekliğinle örtüşmez.
Belki sen evlenmek istemiyorsundur, ama toplum seni evlenmediğin için “eksik” sayar.
Belki sen kariyer yapmak yerine köyünde yaşamak istiyorsundur, ama “başarısız” damgasını yersin.
İşte tam da burada o görünmez prangalar devreye girer.

Başkalarının onayıyla yaşanan bir hayat, aslında bir esarettir.
Özgürlük; başkalarının beklentilerine rağmen, kendi doğrunu savunabilmektir.

Sorgulamak Bir Cesarettir

Sosyolojik olarak baktığımızda, birey olmak; sadece toplum içinde var olmak değil, aynı zamanda kendi değer yargılarını oluşturabilmektir.
Sorgulamak, itiraz etmek, “ben böyleyim” diyebilmek, kolay değildir. Çünkü toplum itaatsizliği sevmez.
Ama ilerlemenin, gelişmenin, dönüşmenin yolu da tam buradan geçer:
Kendi doğrunu bulmak!
Toplumun sesi bazen o kadar gür çıkar ki, insan kendi sesini duyamaz hale gelir.
Ama bil ki, asıl kıymetli olan senin iç sesindir.
Kendi doğrunu bulamadığın sürece, başkalarının doğrularıyla zincirlenmiş bir hayat yaşamaya devam edersin.
Kendi zincirlerini fark etmeden özgür olduğunu sanmak, en tehlikeli yanılsamadır.