Hayat ve Farkındalık: Annem Değişti

Hayat, çoğumuz için yıllar sonra geriye dönüp baktığımızda anlam kazanır. Oysa farkındalık, yaşarken birden içimize düşen bir kıvılcımdır. Sessizdir ama yıkar. Sarsar ama uyarır. Ve o farkındalıklardan biri, insanın hayatında en çok annesiyle ilgilidir.

Bir gün anneme baktım ve “Annem değişti” dedim.

Ama sonra fark ettim, belki de değişen oydu değil, bendim.

Çünkü çocukken annem tanrı gibidir: Her şeyi bilir, her şeyi yapar, hep haklıdır, hep oradadır. Onun yorgunluğu yoktur, onun kırgınlığı olmaz, onun ihtiyaçları sessizdir. Bizim için var olur ve hep aynı kalır sanırız.

Sonra bir şey olur…
Yaş alırız. Belki kendimiz anne oluruz, belki annemizi üzmüş biri oluruz, belki sadece gözlemleyen biri…
Ve bir sabah uyanır, annemizin yüzündeki çizgilere, gözlerindeki uzaklığa, sesindeki değişikliğe dikkat ederiz.
“Annem değişti,” deriz.
Aslında o an biz büyümüşüzdür.

Fark ederiz ki annemiz de bir zamanlar gençti, korkaktı, âşıktı, kırgındı, yoruldu ve belki de hiç anlatmadığı nice yalnızlıkları susturdu içinde. Belki de her sabah bizim için güçlü görünmeye çalışan bir kız çocuğuydu o.

Bu farkındalık hem iyileştirir hem yakar.
Kırgınlıklarımızı yeniden değerlendiririz.
Sitemlerimiz merhamete, öfkemiz anlayışa dönüşür.
Ve bazen geç kalmış oluruz…
Çünkü farkındalık zamanla yarışmaz. O sadece gelir.

Hayat da böyledir işte:
İç içe geçen roller, karmaşık duygular ve değişen bakış açılarıyla doludur. Annemiz değişir çünkü biz artık onu bir “anne” değil, bir “kadın” olarak görmeye başlarız.
İşte o gün hem annemizle hem kendimizle barışmanın ilk adımı atılır.

Ve biz büyürüz…
Annemiz değiştiği için değil, onun değişebileceğini gördüğümüz için.