Kendine Tapanlar Aşık Olabilir mi?

Bazı insanlar vardır; kendilerine öyle hayrandırlar ki, başkasına yer kalmaz içlerinde. Onların kalbinde aşk değil, hayranlık hüküm sürer—ama sadece kendilerine duydukları bir hayranlık bu.

Gerçek aşk “biz” olmayı ister. Sevdiğini duymayı, görmeyi, anlamayı gerektirir. Ama kendine tapan biri, yalnızca kendi sesini duyar, kendi ihtiyaçlarını görür, kendi duygularını önemser. Onun aşkı, ancak kendi yansımasına duyduğu ilgidir. Başkasını seviyor gibi görünse de, aslında sadece o kişiden kendini onaylamasını, yüceltmesini, sevilmesini ister.

İşte bu yüzden; böyle biri âşık olamaz. O sadece “Gel, beni birlikte sevelim” diyebilir. Çünkü onun sevgisi bir paylaşım değil, bir talep ve beklentidir. Karşısındakini bir insan olarak değil, kendine ayna tutan bir araç olarak görür.

Aşk, kendinden vazgeçmeyi değil; kendini çoğaltmayı, beraber büyümeyi gerektirir. Kendine tapan biri ise büyümek değil, tapılmak ister.

Sevmek, benlikten bir adım uzaklaşmaktır. Kendi içine hayran olanlar o adımı atamaz. Bu yüzden onların “aşk” dedikleri şey, aslında tek kişilik bir gösteriden ibarettir.